Het lijkt zo vaak alsof paardrijden net als fietsen gaat. Je stuurt je paard naar links en hoeps, daar ga je. Maar hoe vaak zie je het niet fout gaan!
Je stuurt je paard naar links en hij verstaat twee dingen; met je hand zeg je "kijk naar links" en met je zit zeg je " naar rechts". En dan gaat je paard heel braaf rechts af met een stelling links. En dan zeggen de meeste ruiters: "hij breekt uit".
Flauwe kul; Je paard deed percies wat je vroeg, maar je zei het fout!

De kunst van het paardrijden is primair de kunst van het ZITTEN. Daarnaast, ter ondersteuning kunnen we ook nog iets met benen of zelfs met handen doen. Bij goed paardrijden werk je voor 85 % met je lichaam en maar 15 % (en sommigen beweren nog minder) met je handen aan het bit. Denk zelf eens na; Wat zijn jou verhoudingen?

Een paard voelt een vlieg op z'n lijf. Dus een metalen voorwerp op z'n kaak, en dan ook nog in z'n mond, is niet alleen een inbreuk in zijn lichaam, maar het kan ook heel pijnlijk zijn. Nu heeft een paard het nadeel dat hij niet kreunt noch piept en heel makkelijk ongemak als deel van zijn leven accepteert. Dus ach; het went. Arm dier.....
Paarden laten hun ongemak soms zien door te sperren en sterrekijken. Dit zijn signalen van zelfverdediging; Of het paard heeft NU pijn of hij verwacht pijn. Een (aansnoer) neusriem verbergt het sperren, maar vermeerderd het ongemak.
IJslanders hebben weinig ruimte in de mond, dus dikke bitten zorgen er meestal voor dat de mond niet meer gesloten kan worden. Dat is oncomfortabel. Ook heeft dan niet de mogelijkheid om met zijn tong het bit op zn plaats kan houden en zich tegen ingrijpen van boven kan verdegdigen.

Elk bit kan storend en pijnlijk zijn. Zachte, harde zware, dikke; het maakt niet uit. Als de ruiter veel druk houdt, is het altijd fout. Het is de hand die het bit pijnlijk maakt!!

Je moet gewoon zoeken naar een bit dat voor jou paard het beste past. De meest ingewikkelde bitten hebben de meeste nadelen. Over het algemeen geldt; hoe eenvoudiger hoe beter.
Door africhting en tijd moet een paard eerst in de gelegenheid gesteld worden een bit te leren accepteren en te leren te "handelen" Pas als hij leert hoe prettig een bit kan zijn, gaat het gebruik van een bit op paardrijden lijken.

Het is de verantwoordelijkheid van de ruiter hoe zwaar zijn paard op de hand is. Door rijkunst, drijven en het paard op de achterhand te zetten, zal voor het gewicht uit je hand verdwijnen. Dan kan je paard op zijn bit gaan knabbelen en er tevreden mee zijn. Dan kun je als ruiter met het bit lichte hulpen geven als onderdeel van de samenwerking met je paard. Het bit dient dan voor de fijne communicatie tijdens het rijden. Jij geeft kleine hulpen en je voelt door de teugels en in zijn lichaam hoe je paard regeert.