Op IJsland heeft zich een andere rijstijl ontwikkeld dan de "Engelse stijl" van het vaste land. Dat is de rijstijl die je meestal leert op een manege of rijschool in Nederland. Deze eigen IJslandse rijstijl is het gevolg van met de extra gangen, maar ook met de locale wensen en geschiedenis: op IJsland wilde men snel, comfortabel en moeiteloos getransporteerd worden, terwijl onze Engelse stijl vanuit het leger is ontstaan. De Engelse stijl kent veel regels en is meer gericht op beheersing van het paard. In enkele opzichten lijkt de IJslandse stijl zelfs wel meer op western rijden.

IJslander ruiters op ons vaste land hebben de IJslandse stijl overgenomen: ontspannen comfortabel zitten, met vrij lange stijgbeugels (eigenlijk weer de Klassieke zit, zoals die ook in de klassieke dressuur wordt onderwezen) en communiceren met subtiele en lichte hulpen. Dat houdt je paard blij, subtiel en voorwaarts, terwijl je zelf moeiteloos vele kilometers rijdt. IJslanders laten zich vaak ook eenvoudig trainen om veel op stemcommando te doen.
Het streven is om je paard licht en subtiel aan de hulpen te hebben. Bij voorkeur vraag je je paard één keer iets (bijvoorbeeld versnellen) en dan houd je paard dat vol totdat je iets nieuws vraagt. In de Engelse stijl is het doel in feite om iedere pas van het paard te beheersen en te sturen. Dat vergt meer inspanning van de ruiter en is daarom moeilijker lang vol te houden en zeker minder comfortabel.

Ook op andere vlakken zijn IJslander ruiters makkelijker: Waarom zou je immers alleen aan de linkerkant opstijgen? Van rechts kan het toch ook? Kleding en optoming zijn vaak ook diverser. Het gaat er meer om of het praktisch is dan of het voldoet aan de regels van “hoe het hoort”. De IJslander-sport kent ook wat meer vrijheden, in de lagere klassen hoef je geen jasje aan, maar mag een wollen IJslandse trui ook. Een witte broek is in geen enkele klasse verplicht. Winnaars maken van de ereronde vaak een echte show, vaak rijden ze nog een spetterende ereronde met een grote wapperende vlag in de handen. Applaus, vlaggen en herrie van het publiek zijn welkom.
Vanuit IJsland kent men een apart wedstrijdonderdeel: de "Geadingakaepi", ook hier worden de gangen getoond, maar dit keer mag de jury alleen kijken naar wat er goed gaat, fouten tellen niet mee, maar juist het beste resultaat.
Een overzicht van de wedstrijdonderdelen en de wedstrijdagenda kun je vinden op de site van het Nederlands Stamboek. Behalve wedstrijden organiseren het Stamboek, regionale rijverenigingen en vriendengroepjes lessen, cursussen en veel ritten door het hele land. Zeer bekend is bijvoorbeeld de Mega Strandrit.