Onbelast en in graas- en slenterstand draagt een paard zijn meeste gewicht op de voorhand. Dat verandert meteen als er een engerd uit de bosjes te voorschijn schiet: Een paard is zo gebouwd dat hij de vluchtenergie razendsnel omzet tot voorwaarts gaan. Hij rent met zijn achterhand onder zijn zwaartepunt geplaatst en het hoofd hoog geheven, zodat de versnelling optimaal is (stel je het je even voor....).

Als we op een paard gaat zitten, grijpen we erg in op zijn balans. Wij als zware mensen zijn wel 20-25% van het gewicht van zo'n pony. Het is daarom voor het paard gezonder, als hij jouw belasting met het sterkste deel van zijn lijf draagt. En dat is het heupgewricht; dus de achterhand. Als je voor het eerst op een jong paard gaat zitten, voel je hem zoeken naar zijn nieuwe balans. Dat zoekt hij ten eerste in zijn sterkste deel; de achterhand. Ondanks dat het paard ontspannen moet, moet hij voor het dragen van een last zijn achterhand blijven gebruiken; zijn hele rijpaard-leven lang. Eigenlijk geeft dit het zelfde beeld als van een echt correct gereden Westernpaard; ALTIJD achterhandgebruik. Ook als het paard , als een western paard, met zijn hoofd laag loopt, zoals bij "voorwaarts/neerwaarts". Iets wat je in de praktijk helaas zelden ziet!
Het belangrijkste bij het inrijden van een paard is eigenlijk dat je DAT kan vasthouden, het achterhandgebruik; (dus de ruiter moet dat kunnen voelen en kunnen bewerkstelligen!). Zodra hij er dan qua kracht en in de mond er aan toe is, kan je al een beetje gaan spelen met zijn gangaanleg en de balans tussen de gangen.
Hier gaat het dus het vaakst fout! In plaats van met achterhandgebruik te rijden, wordt er van voor naar achter gereden; de rem gaat erop! Het paard gaat zo (vooral op ritten of saai bakwerk) zijn achterhand ontlasten, hij gaat over op slenter-stand.
Wil je zelf je paard deels inrijden: doe het dan heel voorwaarts en eigenlijk zonder teugelgebruik. Want als je paard eenmaal in slenterstand staat, is zijn tölt ver weg!